TEST: Dieci Agri plus 40.7 VS Evo 2

SILNIK I UKŁAD NAPĘDOWY: Silnik FPT, 4,5 l, moc 113 kW/152 KM, system SCR plus – największa moc w teście. W teście z normą emisji Tier 4i, w 2018 roku wersja ze zmodyfikowanym silnikiem. Chłodnice w dwóch lokalizacjach, 2 wentylatory ze wstecznymi obrotami. Klimatyzacja w opcji.

Napęd Rexroth VS Evo 2 z jedną pompą i dwoma silnikami hydraulicznymi, które łączy przekładnia planetarna. Do prędkości 18 km/h aktywne są dwa silniki, powyżej jeden. Osie Dana z hamulcami mokrymi, elektryczny hamulec ręczny. Obrotowy przełącznik do zmiany trybu kierowania z mechaniczną blokadą.

Cztery tryby jazdy: I – tryb Eco 0-40 km/h z ograniczeniem do 1800 obr./min, II – 0–40 km/h bez ograniczenia, III – tryb ładowania 0–8 km/h, dwa silniki aktywne, maksymalna siła pchania od 5,9 t, IV – tryb pełzający 0–14 km/h, np. do pracy ze ścielarką. Pokrętłami ogranicza się obroty silnika i prędkość, wciskając pedał reguluje się tylko prędkość.




TELESKOP: Wysokość unoszenia 6,16 m – najmniejsza w teście. Średni udźwig 4,9 t, ale na 0,2 m tylko 3,9 t. Szybka praca. Przy wysuwaniu teleskop prowadzony jest na wspornikach z tworzywa, jest tam duża przestrzeń, gdzie mogą gromadzić się zabrudzenia. Hydrauliczna blokada osprzętu, łatwa w obsłudze (wcisnąć przycisk na konsoli i użyć 3. funkcji). Przeciętna dokładność układu poziomowania.

Amortyzacja włączana przez czujnik na joysticku – dłoń na joysticku = amortyzacja wyłączona. Automatyka sprzężona z prędkością byłaby lepsza, wielu operatorów trzyma rękę na dźwigni nawet na drodze.


KABINA: Drzwi jednoczęściowe z elektrycznie unoszoną szybą (standard), szyba nie opuszcza się całkowicie, jest podłokietnik. Niska podłoga, wygodne wsiadanie, kierownica regulowana w płaszczyźnie poziomej. Największa kabina, z jednoczęściową, wysoko zachodzącą szybą, na końcu uchylne okno (ok. 35 cm), można także otwierać tylną szybę.

Dobry fotel Grammer, wystarczające miejsce na nogi, wygodna pozycja pedałów. Pedał impulsowania po lewej, hamulec po środku (można go obsługiwać obiema nogami). Widoczność, dzięki lokalizacji chłodnicy jest dobra, do tyłu widoczność ogranicza tłumik. Drabina FOPS – jej część jest wewnątrz kabiny, część na zewnątrz.

Kabina byłaby bardziej komfortowa, gdyby nie sygnał, który rozlega się po każdym uruchomieniu silnika. Poza tym sygnał rozlega się, gdy zjeżdża się ze wzniesienia i prędkość zostanie nieznacznie przekroczona ponad 40 km/h. Wyraźne oznaczenia przycisków – to dobrze.


JOYSTICK I OBSŁUGA: Dwa przełączniki suwakowe (teleskop, rewers), trzecia funkcja przełącznik suwakowy w przedniej części i przycisk N do układu napędowego. Jeśli operator nie trzyma ręki na joysticku wszystkie funkcje są zablokowane, a amortyzacja aktywna. Można ją aktywować także przyciskiem, po włączeniu teleskop lekko unosi się przez 1–2 s.
Zmiana kierunku jazdy na joysticku i dźwignią przy kierownicy. Przyjemna obsługa, możliwe łącznie funkcji.


ŁADOWANIE I JAZDA: Wydatek 109 l/min – to przeciętna wartość. Podczas załadunku obornika ładowarka pracowała bardzo zwinnie. Kierowanie przy małej prędkości wymaga użycia siły. Podczas jazdy po drodze czasami falowały obroty silnika. Przy podjeżdżaniu pod wzniesienie napęd zmienia przełożenia pomiędzy pierwszym i drugim zakresem, towarzyszą temu szarpnięcia. Ładowarka na odcinku testowym uzyskała trzeci czas. Maszyna jest dość głośna, ale nie wpływa to na obniżenie komfortu. Spalanie jest nieznacznie wyższe niż średnia dla testowanych maszyn.


Plusy/minusy
+ dobry joystick
+ dobra widoczność dookoła
+ dobry pedał impulsowania z dopasowanym położeniem
+ wysoka siła pchania
- denerwujący sygnał ostrzegawczy
- trudne dozowanie oleju na 3. funkcję
- brak automatyki tylnych kół
- amortyzacja wyłącza się, gdy ręka jest na joysticku.

Szczegółowe wyniki testu we wrześniowym wydaniu "top agrar Polska".