Następnym może być poziom glukozy, który od niedawna określana się na korzeniach z kwater doświadczalnych.
Cukier zawarty w buraku to sacharoza, która jest disacharydem – cukrem złożonym i składa się z dwóch cukrów prostych: glukozy i fruktozy. Przy wzroście aktywności mikroorganizmów, np. w czasie gnicia lub przy długim składowaniu na pryzmie (powyżej 270°C/dni – sumy średnich dziennych temp. powietrza) zawartość glukozy w korzeniach szybko rośnie, co jest efektem rozkładu cukru przez mikroorganizmy.
Ten niepożądany efekt można wykorzystać, m.in. w celu ostrzegania o kondycji surowca na pryzmie. Wzrastający poziom glukozy może być pierwszym sygnałem pogorszenia się jakości buraków, co prowadzi do niższej produkcyjnych cukru przez cukrownie, a zatem obniżenia rentowności zakładu, czy opłacalności uprawy polowej przez rolnika. bie
Źródło: LIZ
