Wyreguluj rzepak na wiosnę

Postępowanie wiosenne ze skracaniem rzepaku zależy oczywiście od tego, co zrobiło się jesienią i od przebiegu zimy. Silny rozwój jesienny może oznaczać konieczność mocnego hamowania roślin wiosną.

O skracaniu rzepaku mówił w tym roku na naszych seminariach uprawowych dr Hansgeorg Schönberger z N.U. Agrar. Wiosną oprócz metkonazolu, mepikwatu czy tebukonazolu zarejestrowany jest też trineksapak etylu np. w preparacie Moddus. Substancja jest przydatna, jeśli roślina wytworzyła za dużo bocznych pędów, bo po jej zastosowaniu następuje opóźnienie otwarcia pierwszych kwiatów. Sprzyja to lepszemu nasłonecznieniu pędów bocznych. Trineksapak zastosowany w fazie BBCH 32 działa silniej na pędy boczne, co opóźnia zawiązywanie pąków, natomiast w fazie pąkowania ogranicza zawiązywanie późnych łuszczyn. Dzięki temu już zawiązane mogą być lepiej odżywione. Potwierdziły to doświadczenia N.U. Agrar w roku 2004 i 2018, gdzie po zastosowaniu 0,3 l/ha Moddusa plon wzrósł o 0,3 t/ha.

Skracanie i ochrona przed chorobami

Wiosną np. kombinacja mepikwatu i metkonazlou (Caryx) zadziała lepiej regulująco w temperaturze poniżej 12°C niż np. tebukonazol. Ten z kolei będzie działać lepiej fungistatycznie. Stosując regulatory wiosną należy ocenić przede wszystkim ryzyko wylegania roślin. To związane jest ściśle m.in. z obsadą roślin. Jeśli jest ich za dużo na m2 to średnica pędu głównego maleje i są one bardziej podatna na wyleganie. Jeśli rzepak od fazy dnia długiego wiosną (25 marca) przy obsadzie ponad 40 roślin/m2 ma pęd o długości powyżej 20 cm to trzeba go skrócić. Podobnie działamy, jeśli przy obsadzie ponad 30 roślin/m2 pęd ma więcej niż 30 cm. Sytuacja nasila się, jeśli rzepak po zimie nie stracił liści i dół rośliny nie jest odpowiednio naświetlony. Wtedy w dolnych partiach w tkankach nie odkładają się ligniny i rośliny mogą wylegać.
W mocnym rzepaku, kiedy pęd ma 15–20 cm stosujemy:

przy małym ryzyku wystąpienia suchej zgnilizny – 0,8 l/ha Caryx, a w fazie pąkowania dodatkowo 0,5 l/ha preparatu zawierającego 250 g/l tebukonazolu,
przy dużej presji suchej zgnilizny – 1 l/ha preparatu zawierającego 250 g/l tebukonazolu, a w fazie pąkowania 0,3 l/ha Moddusa.

W słabszym rzepaku przy pędzie 10–15 cm stosujemy 150–200 g/ha tebukonazolu (wyższa dawka przy zagęszczonym łanie). Jeśli łan zagęszczają samosiewy rzepaku to tebukonazol uzupełniamy Caryxem w dawce 0,2 l/ha.