Armagedon w insektycydach

Chloropiryfosy zawarte były w jednych z najstarszych owadobójczych środków ochrony roślin (chloropiryfos wprowadzony na świecie w 1965 r.). Mają one działanie powierzchniowe na roślinie oraz unikalne – gazowe. To ostanie oznacza, że po opryskaniu na powierzchni rośliny tworzy się warstwa atmosfery przesyconej parami substancji czynnej. Pary te nie tylko są w miejscu zastosowania środka, ale też przemieszczają się na drodze dyfuzji pod wpływem różnic ciśnień a także dzięki ruchom powietrza. Dzięki temu penetrują nieopryskane części roślin. Owad, który tam przebywa może spożyć liść pokryty środkiem (działanie żołądkowe), zetknąć się z nim (działanie kontaktowe), ale też wystarczy, że przebywa w pobliżu tego miejsca. Substancja wnika przez przetchlinki owada (zewnętrzna część układu oddechowego znajdująca się na odwłoku) i truje go. Gazowe działanie substancji ma większe znaczenie dla zwiększenie powierzchni chronionej niż dla samej likwidacji szkodników. Za tę ostatnią odpowiada także działanie żołądkowe i kontaktowe.

Chloropiryfosy świetnie sprawdzały się w zwalczaniu szkodników na roślinach o rozbudowanej strukturze, które trudno było pokryć środkiem. Słabiej działały na owady o kłująco-ssącym aparacie gębowym, które nalatywały na nowe przyrosty po zabiegu. Jednak m.in. te bardzo dobre cechy owadobójcze stały się przyczyną ich końca. Są to sroki fosforoorganiczne, które będą wycofywane z użycia. Oprócz szkodnika, na które się je stosuje niszczą też wszelkie owady pożyteczne, w tym pszczoły, drapieżne i inne zapylacze a także ważne w ekosystemie owady neutralne dla roślin uprawnych.

Jakie środki jeszcze wypadną z rejestru z najbliższym czasie? Zaloguj się do strefy PREMIUM, aby uzyskać kolejne informacje. Sposób logowania znajduje się pod tym linkiem.