Uprawa topinamburu to dobry sposób na zagospodarowanie trudnych stanowisk. Roślina toleruje różne stanowiska, także piaszczyste oraz zmienne warunki pogodowe. Poprawia też strukturę gleby, ze względu na pozostawioną dużą ilość biomasy. Z plantacji tych można również pozyskiwać bulwy konsumpcyjne lub jako uzupełnienie paszy dla zwierząt, czy – zakładając poletka śródleśne – w celu ograniczania szkód łowieckich. Ich plon waha się od 10 do 30–50 t/ha, zależnie od stanowiska i technologii uprawy. W użytkowaniu energetycznym roślina może natomiast dostarczyć 30–100 t/ha zielonej masy.
Uprawa jest samoodnawialna przez 10–15 lat, gdyż po zbiorze zielonej masy odrastają bulwy i kłącza pozostawione w ziemi. Aby jednak utrzymać odpowiednią produktywność plantacji, z której pozyskuje się komercyjnie, np. bulwy, zaleca się odnawiać plantację co 2–3 lata, kiedy spadają plony i rośnie liczba kłębów drobnych.
Przedplon i agrotechnika
Przedplonem dla topinamburu mogą być wszystkie rośliny uprawne oraz odłogi. Większość zabiegów agrotechnicznych przeprowadza się wiosną, analogicznie jak w uprawie ziemniaków. Jesienią należy pole zaorać, można też zastosować obornik w dawce 20 t/ha. Wiosną wysiewa się nawozy mineralne w dawkach 60–80 kg/ha P2O5, 100–140 kg/ha K2O oraz 80–120 kg/ha N. Azot stosuje się w dwóch dawkach, pierwszą (1/3) przed sadzeniem, łącznie z P i K, a drugą (2/3), gdy rośliny mają ok. 50 cm wysokości. Dość wysokie potrzeby nawozowe plantacji wynikają z dużej produkcji materii organicznej…
Cały artykuł, w tym pozostałe zalecenia agrotechniczne, metody i warunki przechowywania, czy ekonomikę uprawy, przeczytasz w nowym wydaniu miesięcznika "top agrar Polska" 12/2021, na str. 84-85.
[bie]
