Łubin biały – cenna, ale wymagająca roślina
Łubin biały nie jest tak bardzo popularny w uprawie jak jego dwa siostrzane typy – wąskolistny, czy żółty. Ma wśród nich największy potencjał plonowania, wyższe wymagania glebowe i jest wrażliwy na choroby. Potrzebuje również dłuższego sezonu wegetacyjnego.
Łubin biały ma dość duże nasiona, których MTN wynosi ok. 300 g, średnio dwa razy więcej niż łubinu wąskolistnego i żółtego (patrz zdjęcie). Są one kremowo-białe, spłaszczone i zawierają ok. 30–35% białka oraz ok. 12% tłuszczu. Rośliny rozwijają palowy system korzeniowy, do głębokości 1,5 m, z licznymi korzeniami bocznymi. Łodygi są sztywne i nie wylegają.
Z powodu niewielkiego zapotrzebowania rynku, hodowla tego gatunku jest bardzo ograniczona. Krajowy rejestr zawiera tylko dwie jego odmiany: Boros – samokończącą, zarejestrowaną w 2003 r. oraz Butan – niesamokończącą, wpisaną do KR w 2000 r. Rośliny kwitną na biało, ale kwiaty mogą mieć delikatny odcień różowy lub niebieski.
Stanowisko
Łubin biały najlepsze plony osiąga na glebach dobrych i średnich, kl. IIIa–IVb, lekko kwaśnych, o pH powyżej 5,5 lub obojętnych i mogą one wynieść ok. 40 dt/ha. Na glebach kwaśnych duże stężenie jonów glinu ogranicza wzrost korzeni i rozwój bakterii brodawkowych. Roślina nie toleruje ponadto gleb podmokłych i zlewnych oraz bardzo słabych. Dobrym stanowiskiem jest przedplon zbożowy, w 3.–4. roku po oborniku, a przerwa w jego uprawie na tym samym polu powinna wynosić 4–5 lat…
Więcej szczegółów o agrotechnice łubinu białego, technice zbioru i przeznaczeniu nasion przeczytasz w wydaniu 4/2022 „top agrar Polska”, na str. 134–135.
[bie]
Przeczytaj również
agrotechnika łubinu białegobakteriełubin białymasa tysiąca nasionMTNodczyn glebyodmiana Borosodmiana Butanodmiana samokończącapalowy system korzeniowyprzedplony strączkowe
Masz pytanie lub temat?Napisz do autora