Na terenach pofałdowanych mniejsza obsada buraków pojawia się nie tylko na szczycie pagórków, ale często także w ich dolinach. To typowy skutek erozji.
Na górze jest to erozja wietrzna – po siewie wiatr wywiewa wierzchnią warstwę i odkrywa nasiona, które w suchych warunkach słabiej kiełkują.
W dolnej części pagórka bywa to erozja wietrzna i wodna – wiatr nawiewa z góry pył i przykrywa nasiona zbyt dużą warstwą lub po mocnych deszczach buraki są dłużej pod wodą, lub są zasypane glebą naniesioną – tym razem przez wodę.
Sposób na erozję
Sposób jest jeden – konserwująca uprawa buraka, a konkretnie siew w mulcz. Może to być wykonane zwykłym siewnikiem punktowym lub w technologii strip-till. Istotne znaczenie ma skład mieszanki mulczującej. Muszą go stanowić gatunki wolniej rozkładające się na powierzchni gleby, ale jednocześnie o niezbyt grubych łodygach, np.
- rzodkiew,
- gorczyca mątwikobójcza,
- groch długołodygowy,
- wyka jara,
- koniczyna aleksandryjska lub perska,
- owies szorstki,
- facelia,
- len.
Mieszanka taka powinna składać się z 3 gatunków, a najlepiej, aby było ich 5–6. O ile to możliwe, warto rzędy buraka wyznaczyć w poprzek zbocza.
Ten artykuł pochodzi z wydania top agrar Polska 5/2025
czytaj więcej
