Bezorkowo i bez glifosatu

Ważą się przyszłe losy glifosatu, a bez niego większość rolników nie wyobraża sobie uprawy bezorkowej. Okazuje się, że problem chwastów można w tej technologii rozwiązać inaczej.

Zdrowa i żyzna gleba, poprawa jej życia biologicznego i niższe koszty uprawy, to główne powody wprowadzenia w gospodarstwie bezorkowej uprawy. Nie stosuję też glifosatu, nie jestem jego zwolennikiem – mówi Michal Dams, rolnik z miejscowości Folgowo (powiat chełmiński). Technologię tę praktykuje od 12 lat. Zaczął na kwaterach po rzepaku i roślinach pozostawiających mniej resztek pożniwnych – burakach i uprawach dodatkowych. Po kupieniu 3-belkowego kultywatora, którego elementami roboczymi są sztywne skrętne dłuta zakończone gęsiostopą i metalowy wał pierścieniowy oraz siewnika Terrasem R3 z redlicami talerzowymi, uprawia w tej technologii 100% areału.

Redlice tego typu dobrze radzą sobie z resztkami roślinnymi na polu, które z kolei chronią glebę przed nadmiernym parowaniem oraz zapobiegają zaskorupianiu się gleby. Jego zdaniem, typ uprawianej gleby ma w tej technologii mniejsze znaczenie, natomiast dużą wagę rolnik przywiązuje do płodozmianu. – Jest on podstawą każdego dobrego gospodarstwa – dodaje rozmówca.

Zmiany w parku maszyn
Wprowadzanie w gospodarstwie technologii bezorkowej wymagało zmiany parku maszyn. Poza ciężkim kultywatorem i zestawem uprawowo-siewnym, Dams do uprawy gleby używa także brony talerzowej i okresowo głębosza. Aby natomiast ograniczyć presję chwastów i ułatwić uprawę gleby dla rośliny następczej, resztki pożniwne rozdrabnia kombajnem i w miarę możliwości równomiernie rozprowadza je na polu. Zapobiega też wyleganiu rośliny przedplonowej. – Zalegająca na nich słoma utrudnia uprawę pola, a później wschody nowych roślin – komentuje rozmówca.

Cały reportaż o bezorkowej uprawie i sposobach walki z chwastami przedstawiamy w wydaniu 1/2021 „top agrar Polska”, na str. 86–87.
[bie]