Błyskawiczna zielonka? Posiej koniczynę perską!

Koniczyna perska, a botaniczna oficjalna nazwa to koniczyna skręcona (Trifolium resupinatum) trafiła na nasze pola już za czasów PRL jako roślina zielonkowa o cennych właściwościach żywieniowych (bogata w białko, łatwo strawna).

Galeria

Siana była zwykle w monokulturze lub z mieszance z życicami. Dzięki szybkiemu kiełkowaniu, a następnie wegetacji, tworzy w sezonie nawet kilka odrostów. Jej wadą jest konieczność późnego siewu, tak aby skiełkowała po przymrozkach, co skraca okres możliwej wegetacji. Oprócz tworzenia wartościowej zielonki, jest gatunkiem miododajnym, cennym szczególnie dla dzikich zapylaczy.

Zobacz także: Uprawa koniczyny aleksandryjskiej na zieloną paszę

Gatunek ten tworzy delikatną zielonkę, która słabo drewnieje i szybko rozkłada się w glebie. Z drugiej strony ma zdolność wytwarzania dość silnego korzenia palowego, z licznymi korzeniami bocznymi. Warunkiem wytworzenia bujnej nadziemnej i podziemnej biomasy jest wysokie pH gleby, najlepiej powyżej 6,8.

Koniczyna perska po angielsku nazywa się reversed clover, Persian clover lub najczęściej shaftal, po francusku trèfle de Perse, lub trèfle renversé, a po niemiecku Persischer Klee, lub Wende-Klee.

Mamy w UE kilkadziesiąt odmian hodowlanych i podobnie jak w przypadku koniczyny aleksandryjskiej, dominują tutaj hodowcy z południa Europy.

Są to (wg kraju hodowcy):

15 odmian włoskich – Accadia, Celtico, Ciro, DS Magic, Gorby, Kyambro, Laser, Leeton, Lightning, Logudoro, Marco Polo, Moa, Nitro Plus, Rusty, Vittoria;
3 greckie – Asopos, Mornos, Ossa II;
3 portugalskie – Maral, Resal, Sirius;
2 słowackie – Rambo, Recover
oraz po jednej z Czech – Pasat;
Niemiec – Feli
i ze Słowenii – Strathwood.

Newsy i porady dla ekspertów

Newsletter top agrar Polska

Zapisz się

(Nie)bezpieczne pokrewieństwo

Koniczyna aleksandryjska to gatunek jednoroczny i z reguły nie rozwijają się na nim choroby. Mimo to może na niej pojawić się najważniejsza choroba koniczyn – rak (Sclerotinia trifoliorum). Istnieje ryzyko zawleczenia tej choroby z materiałem siewnym niepewnego pochodzenia (drobne sklerocja wśród nasion). W wilgotne lata na liściach rozwijać może się kolejny grzyb powodujący kustrzebkę koniczyny.

CECHY MIĘDZYPLONOWE

szybko kiełkuje;
dobry do bardzo dobrego początkowy wigor;
osiąga zwykle do 40 cm, a maks. do 60 cm wysokości;
bardzo słabo drewnieje;
bardzo wrażliwa na mróz;
odporna na upały,
bardzo małe ryzyko samosiewów przy uprawie w międzyplonie oraz w siewie na zielonkę;
mało odporna na suszę po skiełkowaniu;
odporna na nadmiar wody w glebie;
mało odporna na zalanie pola;
wysokie wymagania wodne;
palowy system korzeniowy;
główną masę korzeniową tworzy w warstwie do 40 cm i w odległości 20 cm wokół rośliny, zasięg korzeni ok. 90 cm;
początkowo słabo tłumi chwasty, lepiej dopiero od fazy czwartego trójlistka;
średnia do dobrej konkurencyjność wobec innych gatunków międzyplonowych;
tworzy mulcz niskiej jakości;
nadaje się do siewu bezpośredniego i strip-tillu;
wymaga gleb zasobnych w fosfor i potas oraz pH powyżej 6,8;
z bakteriami brodawkowymi wiąże azot w ilości ok. 20–25 kg/ha;
przeciętny plon zielonej masy w międzyplonie 3,0 t/ha.